ในชั้นเรียนของอาทิตย์ที่ผ่านนี้ได้มีการพูดคุยกันถึงเรื่อง
“ พระพุทธเจ้ากับโซรเคติสที่ว่าทำไม 2 คนนี้รู้เรื่องต่างๆมากมายแต่ทำไมไม่เขียน? “
ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจในบางอย่างแล้วแต่เป็นในทางพระพุทธศาสนาเนื่องจากได้อ่านบทความตอนหนึ่งในหนังสือ “ ไอน์สไตน์พบ พระพุทธเจ้าเห็น” ของนาย ทันตแพทย์ สม สุจีรา ได้เขียนข้อความไว้ว่า “ สิ่งที่องค์พระพุทธเจ้ารู้ในเรื่องต่างๆนั้น เปรียบดัง ใบไม้ทั้งป่าแต่สิ่งที่พระองค์สนใจหรือพบทางหลุดพ้นนั้นเปรียบดังใบไม้เพียง 2 - 3 ใบในกำมือเท่านั้น นอกนั้นแล้วล้วนแต่เป็นเรื่องที่มีกิเลส ไม่ใช่ทางหลุดพ้นหรือดับทุกข์ดังนั้นพระองค์จึงไม่สนใจที่จะเขียน และ ไม่ต้องการถ่ายทอด แล้วสิ่งที่พระองค์สนใจนั้นไม่อาจรู้แจ้งได้ด้วยวิธีทางการ เขียน ฟัง หรือ วาจา ก็ตามแต่กลับต้องปฎิบัติเท่านั้นจึงจะเข้าถึงได้แล้วจะต้องมีการพัฒนาญาณปัญญาไปด้วย และเรื่องนี้ก็ไปตรงกับบทความที่ ไอน์สไตน์เคยตั้งคำถามไว้ในหนังสือ “ Idea & Opinions “ เค้าเขียนด้วยความสงสัยว่า
“ การถ่ายทอดสื่อความหมาย ความเข้าใจในศาสนาพุทธ จากบุคคลหนึ่งถึงบุคคลหนึ่งนั้นทำได้อย่างไร ในการจะให้เข้าถึงเรื่องยากๆขนาดนั้นได้ คล้ายกับที่เค้า ( ไอน์ไสตน์ ) กำลังประสบปัญหาเดียวเช่นกันคือจะอธิบายทฤษฎีต่างๆที่ยากจะเข้าใจได้ด้วยการอธิบายความคิดทางถ้อยคำได้อย่างไร เพราะถ้อยคำไม่สามารถรองรับการเล่าเรื่องทางทฤษฎีนั้นได้อย่างเพียงพอ"
ดังนั้นเรื่องที่เรากำลังสงสัยคงอาจจะเป็นแค่ข้อกำจัดทางภาษาที่ใช้สื่อสารจริงๆก็ได้ หรือนี้อาจจะเป็นการคลายข้อสงสัยในชั้นต้นๆของปัญหาเท่านั้นไม่ใช่ข้อสรุป แต่สิ่งที่เราพอจะได้ประโยชน์จากข้อสงสัยนี้คือเราควรลงมือปฎิบัติหรือศึกษาในสิ่งเล็กน้อยนี้ต่อไปเพื่อหาคำตอบของจักรวาลและตัวเราเอง ไม่ว่าเรื่องนั้นเราทำแล้วจะถ่ายทอดได้ก็ดีหรือถ่ายทอดไม่ได้ก็ดี แต่หน้าที่ของเราคือการหาทางออกจนกว่าที่จะสื่อสารต่อผู้คนทั่วไปให้รับรู้ให้ได้ กันต่อไป โดยเราจะต้องลงมือทำไม่ว่าจะด้วยวิธีการ เขียน พูด วาด หรือวิธีการใดๆก็ตาม
อ้างอิง จากหนังสือ " ไอสไตน์รู้ พระพุทธเจ้าเห็น "
เขียนโดย ทันตแพทย์ สม สุจิรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น